Omdat het carnavalsvakantie was, had ik meer bezoekers uit de Zuidelijke Nederlanden. Degenen die dan al eens naar onze eigen geschiedenis gekeken hebben, weten dat het daarbij ook om Belgen gaat, want in weerwil van de grenzen die we ons in het verleden op hebben laten leggen, zitten we voor een groot deel van onze historie in dezelfde boot. Maar juist die geografische aanduiding, gekoppeld aan de huidige beleving, blijkt een afstand of een band te scheppen. En dan zijn er nog de verschillen tussen de ene mens en de andere, maar voor de exercitie die ik mentaal ga uitvoeren, zal ik de verschillen een beetje moeten chargeren, generaliseren. Of om een hedendaags woord te gebruiken, polariseren.

Het is mij opgevallen dat, wederom generaliserend, Brabanders en Limburgers onderhuids een band met elkaar lijken te hebben. Dezelfde truc werkt met Vlamingen: als je vertelt dat je Hollander bent, word je met meer afstand bekeken, dan dat je vertelt dat je Limburger bent, van origine. Ik wil graag geloven dat dit komt, omdat de Vlamingen zelf ook Limburgers hebben.

Waarom blijkt dit een punt te zijn?

Nou, over het algemeen blijken mensen die dichter bij je staan dieper te willen gaan in hun vragen over achtergronden van bepaalde dingen en lijken ze meer open te staan voor de antwoorden die je hen daarop geeft. Zo blijven mij niet alle vragen en gesprekken bij, maar wel de uitersten.
Vorig jaar had ik een mevrouw die ervan overtuigd was, dat Catalonië moest afscheiden van Spanje, omdat Spanje een slecht en dictatoriaal bewind zou voeren, dat die arme mensen alleen maar uitbuitte. Mijn achtergrondinformatie, die deze beweringen, waar ik verder niet om gevraagd had, een beetje in balans brachten, door een meer gewogen historische benadering te geven, werden resoluut en zonder verdere bronvermelding naar het ronde archief verwezen. Deze mevrouw kwam uit Holland. Het gesprek van vandaag echter, met een Brabander, ging over hetzelfde onderwerp, maar de aanvliegroute was heel anders, met interesse voor de achtergronden, de voors en tegens, de berichtgeving over het onderwerp en de feiten die door bepaalde media gewoon verzwegen worden, waardoor ze onderdeel uit gaan maken van de propagandamachine die rondom het thema draait. Noch in het Hollandse, noch in het Brabantse geval, kwamen wij tot een oplossing. Bovendien is dat ook de doelstelling niet, er zijn andere mechanismen aan het werk, die wij niet kunnen beïnvloeden.

Een soortgelijk heikel punt is het stierenvechten. Ik kan er niks aan doen, dat het er is. En ook niet of het wel of niet door blijft gaan. Ik ken natuurlijk alle argumenten van de voor- en tegenstanders. En allemaal hebben ze een punt, maar dat zijn allemaal achterhoedegevechten. Zolang er voldoende mensen gaan kijken, blijft de geldmachine draaien en blijft het circus overeind. Als je democratisch besluit om er een einde aan te maken, of niet, dan hebben we het over politieke belangen, maar ook die belangen zullen er rekening mee moeten houden, dat het circus op dit moment een fijne boterham oplevert voor heel veel mensen. Mij toeroepen, dat je vindt dat het gestopt moet worden en dat alle Spanjaarden (daar is die generalisatie weer) slecht zijn, omdat het nog steeds georganiseerd wordt, zonder het hele verhaal te willen kennen, zet geen zoden aan de dijk. Naast het feit dat dit een rood-groen-stad is (zwart-wit kennen we niet, maar het effect is hetzelfde). Dus geen polderen bij ons, het blijft of het gaat weg. Een tussenoplossing wordt niet overwogen.

Deze ervaringen helpen mij om mijn boek te schrijven. Ik schrijf dit boek voor een Nederlandstalig publiek, zonder uitzondering, Surinamers niet te vergeten, want die zitten ook in ons taalgebied. Maar al die mensen hebben een eigen kijk, op Spanje, op Sevilla en waarom ook niet, op Limburgers, waarvan ik er één ben. En aangezien ik ook een mens ben, heb ik mijn eigen kijk. In mijn boek ga ik al mijn lezers naar één punt willen brengen, begrip creëren voor de situatie waarin elk van de verhalen zich voordoet. Als mij dat niet zou lukken, ben ik niet goed bezig, getuige een gebeurtenis van een paar weken terug, waarbij mensen van mijn tour afhaakten, naar eigen zeggen omdat ik een racist ben, omdat ik het woord “zigeuners” in een van mijn verhalen gebruikt had. Het was mij in dat geval blijkbaar niet gelukt om die mensen in hun gedachten naar een tijd en plek te verplaatsen, waarin het gewoon was, en nog steeds is, om een bepaalde bevolkingsgroep zo te noemen. Mijn geschrijf heeft dus de taak om dat wél te doen.